Του Ηλία Κ. Μάρκου Υποστρατήγου ε.α. ΕΛ.ΑΣ.
Ο σύγχρονος τρόπος σκέψης διαπνέεται από ένα ακτιβιστικό πνεύμα απέναντι στη ζωή. Κάθε ατομική ενέργεια και πράξη κρίνεται με βάση τη χρησιμότητά της και τη συνεισφορά της στο κοινωνικό σύνολο.
Παραγνωρίζεται ο προσωπικός χαρακτήρας, η ιδιοσυστασία του ατόμου και το βάρος της αντιμετώπισης του ανθρώπου πέφτει πρωταρχικά και κύρια στη δράση του και στο αποτέλεσμα αυτής ως προς την κοινωνία. Και φαίνεται λογικό ο καθένας μας να κρίνεται από την κοινωνική του συνεισφορά, από την προσφορά του στο σύνολο, από τις ενέργειες και τις πράξεις του για το γενικό και όχι το ατομικό καλό! Αυτό, όμως, που με μια πρώτη ανάγνωση φαίνεται απόλυτα σωστό, με μια δεύτερη και προσεκτικότερη ανάγνωση οδηγεί σε ενστάσεις και προβληματισμούς, γιατί μέσα από αυτές τις αντιλήψεις και θέσεις ελλοχεύει πάντα ο κίνδυνος της μεταμόρφωσης των ανθρώπων από ελεύθερες και αυτεξούσιες προσωπικότητες σε εργαλεία και μηχανές που παράγουν χρήσιμα πράγματα. Μια τέτοια θεώρηση μπορεί εύκολα να διολισθήσει στο συμπέρασμα, πως όταν κάποιος δεν καταφέρνει να παράγει χρήσιμα πράγματα τότε θα πρέπει και ίδιος να απορριφθεί ως άχρηστο αντικείμενο!
Με κυρίαρχο το ακραίο ωφελιμιστικό πνεύμα της σύγχρονης εποχής, οδηγηθήκαμε στην υπονόμευση και στην αμφισβήτηση πολλών από τα ιδανικά και τις πανανθρώπινες αξίες, ακόμα κι αυτής της εγγενούς αξίας του ανθρώπου. Και σε ατομικό επίπεδο σήμερα, αν κάποιος δηλαδή υιοθετήσει ως στάση ζωής και αυτοεκτίμησης τη δυνατότητα συνεισφοράς στο σύνολο με υλιστικά καθαρώς κριτήρια, τότε στην περίπτωση που αυτό για οποιονδήποτε λόγο δεν καταστεί εφικτό, αναπόφευκτα σχεδόν θα βρεθεί μπροστά σε ψυχολογικά αδιέξοδα και δυστυχώς τέτοια σήμερα έχουμε πολλά.
