Του Ηλία Κ. Μάρκου Υποστρατήγου ε.α. ΕΛ.ΑΣ.
Οι διαμορφωτές της κοινής γνώμης, τα ΜΜΕ, που συνεχίζουν να στηρίζουν το σημερινό παραπαίον πολιτικό σύστημα για τους δικούς τους, ευνόητους φυσικά, λόγους, ανακάλυψαν την πυρίτιδα! Αλήθεια, τώρα θυμήθηκαν όλοι αυτοί, τις συντεχνίες και τους επαγγελματίες συνδικαλιστές που καπέλωναν και καθοδηγούσαν τις απεργίες στα χρόνια της μεταπολίτευσης;
Φέρνοντας σήμερα στο φως τα αποτελέσματα των ελέγχων των αρμοδίων αρχών, που αφορούν το βίο και την πολιτεία πολλών από τους παλιούς εργατοπατέρες και τους επαγγελματίες συνδικαλιστές, δείχνουν υποκριτικά απορημένοι. Και το χειρότερο!
Μαζί τους δείχνουν αιφνιδιασμένοι και οι τωρινοί εκπρόσωποι του πολιτικού συστήματος, που επίσης υποκρίνονται ασύστολα.
Λες και δεν είναι τα κόμματα του πολιτικού μας συστήματος που εξέθρεψαν αυτά τα φαινόμενα της ρεμούλας με τη διασπάθιση του δημόσιου χρήματος, που ανάδειξαν και γιγάντωσαν τις συντεχνίες, τις οποίες ανενδοίαστα χρησιμοποιούσαν όλα τα χρόνια ως δεξαμενές άντλησης ψηφοφόρων. Λες και δεν είναι οι κυβερνήσαντες επί δεκαετίες εναλλάξ τη χώρα, αυτοί που συναλλάσσονταν απροκάλυπτα με τους επαγγελματίες των συνδικάτων και που στις περισσότερες των περιπτώσεων εξαργύρωναν την κομματική δράση των εργατοπατέρων με θώκους τόσο στην κεντρική πολιτική σκηνή, όσο και στη δημόσια διοίκηση ή και με διευθυντικές θέσεις σε Οργανισμούς, μέχρι και σε Μη Κυβερνητικές Οργανώσεις.
Τώρα «οργίζονται» δήθεν με τον αδικαιολόγητο πλουτισμό των επί χρόνια μεγάλων «ιδεολόγων» συνδικαλιστάδων, με τις offshore εταιρίες. Τώρα τάχα εκπλήσσονται, με τους επί χρόνια μόνιμους και αναντικατάστατους εκπρόσωπους των εργαζομένων, που ποτέ δεν εργάζονταν και καθημερινά μπαινόβγαιναν στα γραφεία των εργοδοτών και των πολιτικών πατρόνων τους. Τους εργατοπατέρες που δεν πατούσαν ποτέ το πόδι τους στις υπηρεσίες και τα γραφεία τους, αλλά απολάμβαναν τις απολαβές και τις αποδοχές των σκληρά εργαζομένων και μάλιστα στο πολλαπλάσιο, που έπαιρναν τις προαγωγές τους κανονικά και εισέπρατταν τα εξωφρενικά εφάπαξ.
Τώρα, λοιπόν, που τους λούζονται, αντί να ομολογήσουν τα λάθη και τις ευθύνες τους, και κοιτάζοντας στον πολιτικό καθρέφτη να φτύνουν τα μούτρα τους, δείχνουν και πάλι πως τίποτα δεν διδάχτηκαν από το παρελθόν, αφού επιδίδονται στις ίδιες αποτυχημένες παλαιοκομματικές τακτικές. Παρά το θετικό πρόσημο σε ορισμένους δείκτες της οικονομίας μας και τη διαφαινόμενη βελτιωτική στροφή της αντίληψης των ξένων γι αυτήν, η πραγματική οικονομία συνεχίζει τον ολισθηρό κατήφορο και μάλιστα με εντυπωσιακή ταχύτητα. Η ανεργία, μήνα με το μήνα, σπάει όλα τα ρεκόρ όχι σε ευρωπαϊκό πλέον επίπεδο, αλλά σε παγκόσμιο, ενώ και τα λουκέτα πληθαίνουν. Οι Έλληνες πολίτες του μόχθου και της βιοπάλης βαδίζουν στους δρόμους και παραμιλούν, βαδίζουν και παραπατούν, εξαιτίας του φορτίου που τους φόρτωσαν και που είναι πολλαπλάσιο από αυτό που μπορούσαν να σηκώσουν.
Η φτωχοποίηση των ¾ του λαού δεν είναι παρά η συνέπεια της ανομολόγητης ταξικού χαρακτήρα επιβαλλόμενης και εφαρμοζόμενης οικονομικής πολιτικής. Τα λαϊκά στρώματα, πλήρως εξαθλιωμένα, όχι μόνο δεν έχουν φάρμακα και περίθαλψη, δεν έχουν ασφάλεια και δουλειά, δεν έχουν θέρμανση για να ζεσταθούν και φαγητό για να φάνε, αλλά από πάνω καλούνται ασταμάτητα να πληρώνουν και χαράτσια!
Και είναι πρόκληση πράγματι σε τούτη την κοσμοχαλασιά, τα εισοδηματικά, φορολογικά, ασφαλιστικά και συνταξιοδοτικά προνόμια των κοινοβουλευτικών μας να παραμένουν σε υψηλά επίπεδα. Τα υψηλά δε εισοδήματα, των εχόντων και κατεχόντων να μην αγγίζονται εν ονόματι της πιο ακραίας και στρεβλωτικής μορφής και εφαρμογής του σύγχρονου καπιταλισμού.
Δεν είναι κοινωνία της ελεύθερης αγοράς αυτή στην οποία ζούμε, δεν είναι οικονομία του άκρατου φιλελευθερισμού αυτή που μας επιβλήθηκε και βιώνουμε, δεν είναι κοινωνία απλά του ανταγωνισμού επιδιώκοντας το κέρδος, είναι κοινωνία και οικονομία της άνισης και άδικης αντιμετώπισης των πολιτών, είναι οικονομία της πιο στυγνής εκμετάλλευσης των αδυνάτων (μισθωτοί – συνταξιούχοι – άνεργοι –αυτοαπασχολούμενοι – μικροεπαγγελματίες – μη έχοντες στον ήλιο μοίρα), είναι κοινωνία των αριθμών και όχι των ανθρώπων, εν κατακλείδι, κόλαση πραγματική! Εκεί μας κατάντησαν. Η πατρίδα μας κατάντησε το παγκόσμιο «πειραματόζωο», αφού είναι η μόνη χώρα που παγιδεύτηκε στην πιο σκληρή και πολύχρονη λιτότητα, που της χορηγήθηκε «λάθος συνταγή» κατά την ομολογία των ίδιων των Τροϊκανών και που παραμένει σε πλήρη αβεβαιότητα.
Ευτυχώς, που μέσα σε όλη αυτή τη θολούρα και την ανατριχίλα, κόντρα στα κοινωνικά αδιέξοδα, ξύπνησαν απ΄τον χρόνιο λήθαργό τους, εκείνα τα ανθρωπιστικά ιδεώδη που είχαν ναρκωθεί κατά την εποχή της υπερκατανάλωσης και του πλαστικού χρήματος και είχαν σκεπαστεί από τον κουρνιαχτό της ανεμοθύελλας του χρηματιστηρίου και της κατεπίφαση ευδαιμονίας.. Ξύπνησαν, η ανθρωπιά και η αλληλεγγύη, ο εθελοντισμός και το φιλότιμο, η αυτοργάνωση της κοινωνίας για να μπορέσει να σταθεί στα πόδια της και να αντέξει μέχρι να περάσει η μπόρα. Αυτή είναι η μοναδική παρηγοριά προς το παρόν, σε τούτες τις αφόρητα άχαρες και σκληρές μέρες που ζούμε.
Κάποιοι φιλόδοξοι νέοι πολιτικοί προσπαθούν να διαμορφώσουν μια άλλη πρόταση για το ξεπέρασμα της κρίσης και μάλιστα όπως διατείνονται με ανθρωποκεντρικό προσανατολισμό. Αυτοί οι κομιστές της άλλης πρότασης πρέπει να πείσουν την κοινωνία και όχι τους ομοϊδεάτες τους, πως είναι σε θέση να διαμορφώσουν άμεσα εκείνες τις συνθήκες που θα επιτρέψουν τους δοκιμαζόμενους πολίτες να κινηθούν τουλάχιστον στα όρια της αξιοπρεπούς διαβίωσης.
Διαφορετικά, μέσα σ΄αυτό το ζοφερό κλίμα της πλήρους απαξίωσης του πολιτικού συστήματος και η όποια ανθρωποκεντρική προσδοκία για λύση στο πρόβλημα, όταν εκφράζεται κατά τρόπο ανεύθυνο και ανέφικτο, δε θα αργήσει να περάσει στην απέναντι όχθη και από προσδοκία να μεταμορφωθεί σε μέρος του άλυτου προβλήματος…
