Επιστημονικές έρευνες που έγιναν στα πλαίσια της εξέτασης της προσωπικότητας του ατόμου έδειξαν πως ένα χαρακτηριστικό γονίδιο, το επονομαζόμενο «αυθυπέρβαση» συνδυάζεται με μια ικανότητα του ατόμου να δεχθεί πράγματα που δεν μπορούν να μετρηθούν και να αποδειχθούν άμεσα. Κατά έναν αυθαίρετο τρόπο – μέχρι σήμερα τουλάχιστον – συνδέουν έναν πολυμορφισμό ενός ειδικού γονιδίου (VMAT2) και τον συσχετίζουν με μεγαλύτερα ποσοστά της κλίμακας της αυθυπέρβασης. Τέτοιου είδους έρευνες δημιουργούν έναν εύλογο σκεπτικισμό γενικότερα και προκαλούν αντιδράσεις, αλλά γεγονός είναι πως υπάρχει ένα αναπόφευκτο συστατικό κληρονομικότητας σε πολλά από τα ιδιοσυστατικά χαρακτηριστικά της ανθρώπινης συμπεριφοράς, όπως επίσης γεγονός είναι και το ότι για κανένα από αυτά δεν μπορεί η κληρονομικότητα να είναι καθοριστική. Μπορεί να αποκαλύπτονται συνεχώς καινούργια στοιχεία της μοριακής πολυπλοκότητας των κληρονομικών παραγόντων που καθορίζουν την ανθρώπινη συμπεριφορά, αλλά αυτό δεν μας δίνει κανένα δικαίωμα για μια υπερεκτίμηση της ποσοτικής τους συμβολής, όσο εξακολουθεί να επιβεβαιώνεται πως το περιβάλλον, τα βιώματα της παιδικής ηλικίας και οι επιλογές της προσωπικής ελεύθερης βούλησης επιδρούν σημαντικά πάνω σε αυτή.
Υπάρχουν, όμως, πολύ σοβαρότερα ζητήματα που αναπόφευκτα εμφανίζονται στο προσκήνιο με τη μορφή ηθικών διλημμάτων μετά από τις σημαντικές εξελίξεις στη βιοϊατρική έρευνα. Τα χαμόγελα των ανθρώπων κινδυνεύουν να παγώσουν στα χείλη τους και οι ελπίδες για την αντιμετώπιση ανίατων ασθενειών κινδυνεύουν να εξανεμιστούν από την ανησυχία και το φόβο εξαιτίας της αλλοφροσύνης ορισμένων που διακηρύσσουν ότι ήρθε η ώρα για τον επανασχεδιασμό του ανθρώπινου προτύπου κάτι, που προφανώς ισοδυναμεί με την κατάληψη της θέσης του Θεού – Δημιουργού από τον εαυτό τους!
Και μπορεί σήμερα ο άνθρωπος να έχει τη δυνατότητα προώθησης της ακόρεστης επιθυμίας του προς το άπειρο με τα σύγχρονα επιστημονικά και τεχνολογικά μέσα – κάτι, που ανταποκρίνεται στη φύση του ως εικόνας του άπειρου Θεού – αλλά αυτό συνεπάγεται και σοβαρές αρνητικές συνέπειες, γιατί τον εγκλωβίζει στον από τη φύση του πεπερασμένο κόσμο, όπου είναι προσανατολισμένες η επιστήμη και η τεχνολογία και τον απομακρύνει από το όντως άπειρο, που βρίσκεται στο Θεό.
