Του Ηλία Κ. Μάρκου Υποστρατήγου ε.α. ΕΛ.ΑΣ.
Ένα ζήτημα, για το οποίο δεν υπήρχαν διαφωνίες στην παρέα, ήταν το ό,τι ο κόσμος – ως σύστημα εννοιών και αξιών – δεν εμφανίστηκε σε όλους τους ανθρώπινους πολιτισμούς με τον ίδιο ακριβώς τρόπο. Μύθοι και ποιητικές αναπλάσεις κάθε λογής, θρύλοι, σάγκες και έμμετρες αφηγήσεις εκφράζουν τις βασικές πολιτιστικές αντιλήψεις, μέσω των οποίων ορισμένα στοιχεία μετεξελίχθηκαν στην ανθρώπινη συνείδηση για τη δημιουργία.
Η θεολογική, η φιλοσοφική και η φυσική επιστημονική θεωρία είναι οι κυρίαρχες μορφές εκλογίκευσης αυτών των βασικών αντιλήψεων αναφορικά με τον ερευνώμενο εκάστοτε συγκεκριμένο πολιτισμό και τις ιστορικές αυτού περιόδους. Η δε πληθώρα των κοσμογονικών μύθων ανταποκρίνεται πλήρως στην πληθώρα των ανθρώπινων πολιτισμών που δημιουργήθηκαν από καταβολής κόσμου σε όλον τον πλανήτη.
Μέχρι και προσφάτως, πολλές μελέτες κατέτασσαν τους μύθους σε μια εξελικτική κλίμακα και πορεία, από την αρχαϊκότερη κοινωνία μέχρι τη σύγχρονη και αυτός ο τρόπος κατάταξης που επικράτησε, δηλαδή από τον υποθετικά απλούστερο ως τον πολυπλοκότερο κατ΄ αντιστοιχία με τους πολιτισμούς, διατηρήθηκε μέχρι και τον 20ο αιώνα.
Τότε, ήταν που αρκετοί από τους επιστήμονες ανακάλυψαν το αυτονόητο και έθεσαν τέρμα στις όποιες κατατάξεις και ιεραρχήσεις των μύθων.
Η αυτονόητη αλήθεια που επισημάνθηκε και υπογραμμίστηκε από τους επιστήμονες δεν ήταν άλλη από το γεγονός ότι η απαρχή του κόσμου είναι ταυτόχρονα και απαρχή της ανθρώπινης ύπαρξης και υπόστασης, οπότε δεν μπορεί να γίνεται λόγος γι αυτή την απαρχή σαν να ήταν κάτι απλό. Έτσι, άρχισε να εξετάζεται η ποικιλία των μορφών των διάφορων μύθων όχι με βάση την εξελικτική κλίμακα αλλά με βάση τη δομή τους πλέον.
