Του Ηλία Κ. Μάρκου Υποστρατήγου ε.α. ΕΛ.ΑΣ.
Ο άνθρωπος ανέκαθεν εθίζεται στο να δημιουργεί διάφορες θεότητες σαν προέκταση των δικών του δυνάμεων, και κυρίως της διάνοιάς του. ΄Ετσι, κάθε φορά που επικρατεί κάτι τέτοιο, τότε τα πράγματα όχι μόνο δεν αλλάζουν, αλλά και η μοίρα του ανθρώπου γίνεται ακόμα πιο ανυπόφορη. Η ιστορία κατέγραψε με ακρίβεια τέτοιες θεότητες, άλλοτε ταυτιζόμενες με τη φύση (φιλοσοφικός ή θρησκευτικός πανθεϊσμός), άλλοτε με την κοινωνία (κοινωνικά συστήματα) και άλλοτε με μια εντελώς απροσδιόριστη και αφηρημένη έννοια. Θεότητες που το μόνο που καταφέρνουν είναι να πλήξουν ανεπανόρθωτα το όλον του ανθρώπου, την ακεραιότητά του, ως προσώπου, καθώς παραμένουν πάντα μια εξωτερική αυθεντία που φθείρει τον άνθρωπο.
Κι αυτός όταν καταστρέψει τα διάφορα προσωπεία των ειδώλων ανακηρύσσει τον εαυτό του, ως τη μόνη υπαρκτή πλέον θεότητα, όπως ακριβώς συμβαίνει και στην τωρινή εποχή που ζούμε, δίχως να μπορεί όμως να δραπετεύσει από τη φυλακή της ανάγκης και της αυτοκαταστροφής, εξαιτίας της ανισορροπίας που υπάρχει μέσα του. Μπορεί να βρισκόμαστε ήδη στις απαρχές του 21ου αιώνα, αλλά εξακολουθεί καθημερινά να επιβεβαιώνεται η ίδια διαπίστωση, που ίσχυε και στον προηγούμενο, ότι δηλαδή, μπορεί να γνωρίζουμε τα πάντα για το τίποτα, αλλά για το παν δεν γνωρίζουμε τίποτα. Αυτό επιθυμούν διακαώς κάποιοι φυσικοί (κυρίως) επιστήμονες να το ανατρέψουν, γι αυτό και με υπεραισιοδοξία εκφράζονται και λένε πως είναι πολύ κοντά στη δημιουργία της θεωρίας των πάντων.
Μέχρι, όμως, να συμβεί αυτό, ίσως και να βρισκόμαστε κοντύτερα στην απειλή μιας οικολογικής καταστροφής, οπότε είμαστε πιο κοντά στο ενδεχόμενο να καταλήξουμε στη θεωρία του τίποτα, αντί για τη θεωρία των πάντων!
Κάποιοι άλλοι που αντλούν την αισιοδοξία τους από άλλες πηγές λένε, πως υπάρχει ελπίδα.
Μέσα από τη σύγχυση των νεο-εμφανιζόμενων ιδεολογημάτων, την παραζάλη της υπερ – εκτιμημένης επιστημονικής και τεχνολογικής ανάπτυξης, την ασφυξία της αυχμηρής εποχής μας και την αγωνία για τη διατήρηση της περιβαλλοντικής ισορροπίας, ο σύγχρονος άνθρωπος φαίνεται να μην έχει άλλη επιλογή και άλλο δρόμο για να ακολουθήσει παρά μόνον αυτόν της συνειδητοποίησης ότι θα πρέπει να απαγκιστρωθεί από τη λογική της λογικής του ορθολογιστικού συμφέροντος, να εγκαταλείψει τη μονομέρεια της ικανοποίησης μόνον των υλικών αναγκών και να στραφεί επιτέλους στο εσωτερικό της άλλης διάστασής του, της πνευματικής.
Η κρίση του καιρού μας επιβεβαιώνει με τον πιο κατηγορηματικό τρόπο πως ο άνθρωπος πρέπει να βγει από τον εαυτό του, από τον πνευματικό γεωκεντρισμό του και από την ανυπόφορη στεγανότητα του ανθρωποκεντρικού μονωτισμού του, για να μπορέσει να κατευθυνθεί προς την έξοδο από τον ισόπεδο χώρο μέσα στον οποίο ασφυκτιά. Αν, λοιπόν, δεν υπάρξει αυτή η ισορροπία μεταξύ του εσωτερικού και εξωτερικού κόσμου, αν στους ξέφρενους ρυθμούς της μονοδιάστατης ανάπτυξης δεν αντιπαραταχθεί η αναζήτηση απαντήσεων σε μεταφυσικά προβλήματα, τότε ο άνθρωπος δεν θα καταφέρει να βρει την απαραίτητη κατακόρυφη διάσταση τού είναι του και θα βυθίζεται όλο και πιο πολύ στο άγχος και το φόβο της ανασφάλειας, όσους πλανήτες κι αν ανακαλύψει ή κατακτήσει στο διάστημα.
