Του Ηλία Κ. Μάρκου Υποστρατήγου ε.α. ΕΛ.ΑΣ.
Υπάρχει μια σχεδόν παγιωμένη άποψη και αντίληψη, κοινωνικών κυρίως αναλυτών και επιστημόνων, η οποία θέλει τους πολιτικούς σχηματισμούς, τα πολιτικά κινήματα και κόμματα, και τα πολιτικά πρόσωπα να εκφράζουν, να αποκαλύπτουν και να αντικατοπτρίζουν τα δεδομένα και τις απαιτήσεις της κοινωνικής πλειοψηφίας.
Υπάρχει ένα κοινωνικό αξίωμα, ένας κανόνας που θέλει την κάθε κοινωνία να έχει τους πολιτικούς ταγούς που της αξίζουν και το Κοινοβούλιο μιας χώρας να εκπροσωπείται από αυτούς που αξίζουν για το λαό και τους πολίτες της.
Αυτή την κατεστημένη άποψη, όλοι εμείς που βιώνουμε τη σημερινή ελληνική πραγματικότητα καλούμαστε να την ανατρέψουμε και να διαψεύσουμε τον κανόνα.
Και οι πιο δύσπιστοι και δύστροποι Έλληνες πολίτες κάτω από το βάρος της ανυπόφορης και ζοφερής καθημερινότητας αναγκάστηκαν να ομολογήσουν τη συμμετοχή τους στα λάθη του παρελθόντος.
Τις τελευταίες κοντινές δεκαετίες της νεώτερης ελληνικής πολιτικής ιστορίας, πολλοί ήταν εκείνοι οι πολίτες που βολεύονταν με την ψευδαίσθηση πως ο γιαλός ήταν στραβός ενώ κατά βάθος ήξεραν πως στραβά αρμενίζουν. Σε όλα τα κοινωνικά στρώματα, σε όλα τα επαγγέλματα, σε όλους τους τομείς και τις εκφάνσεις της ανθρώπινης δραστηριότητας είχε εισχωρήσει αυτός ο ύπουλος ιός της ψευδεπίγραφης ευδαιμονίας που μεταλλάχθηκε στον επικίνδυνο ιό της ασθένειας που έριξε τελικά την πατρίδα μας σε κώμα.
Είναι αλήθεια πως στις πολλαπλές παθογένειες της νεοελληνικής κοινωνίας ποντάρισε το πολιτικό μας σύστημα και έστησε για πολλά χρόνια τον γνωστό χορό της αρπαχτής και της ρεμούλας. Τα πολιτικά λαμόγια σε αγαστή συνεργασία και πλήρη σύμπραξη με τους νεόπλουτους απάτριδες κρατικοδίαιτους «επιχειρηματίες» και τους παντός είδους μεσάζοντες, παράγοντες και παραγοντίσκους της οικονομικής διαφθοράς, χόρευαν επί χρόνια σαν τους καλικάντζαρους ποδοπατώντας τον αξιακό κώδικα της ελληνικής φυλής με τον οποίο κάποτε μεγαλούργησε.
Η αληθινή αγάπη για την πατρίδα μεταμορφώθηκε σε φτηνή πατριδοκαπηλία, το μοναδικό στον κόσμο ελληνικό φιλότιμο ταυτίστηκε με την μπαγαμποντιά, οι έννοιες της εντιμότητας, της ηθικής και του καθήκοντος αντικαταστάθηκαν από ευτελείς και ιδιοτελείς επιδιώξεις, όπως ο γρήγορος, ο εύκολος και δίχως κόπο πλουτισμός, ενώ ο ιερός θεσμός του συνδικαλισμού έπεσε στα γαμψά νύχια των κομματικών εγκάθετων κηφήνων που κατεξευτέλισαν και απαξίωσαν πλήρως κάθε έννοια νομιμότητας, αξιοκρατίας και κοινωνικής δικαιοσύνης.
Τώρα, λοιπόν, καλούμαστε να δείξουμε έμπρακτα πλέον, πως πήραμε τα μαθήματά μας από τα παθήματα του πρόσφατου παρελθόντος και να σφυρηλατήσουμε την εξαίρεση στον κανόνα που θέλει να έχουμε τους πολιτικούς που μας αξίζουν.
Η κοινωνική βουή και κατακραυγή πρέπει να σηματοδοτήσει την επερχόμενη ανατροπή του πολιτικού σκηνικού, τον επαναπροσδιορισμό της σχέσης μας με τα πολιτικά κόμματα, τα πρόσωπα και την πολιτική, και να καταδείξουμε πως σήμερα, όσο ποτέ άλλοτε, υπάρχει πλήρης αναντιστοιχία της κοινωνικής βούλησης με το υπάρχον πολιτικό σύστημα.
Τούτη την ώρα, ίσως και να μην έχουμε άλλη επιλογή, από το να επιβεβαιώσουμε τον Μπρεχτ που έλεγε: «μέσα από την πιο βρώμικη βία θα γεννηθεί η πιο καθαρή ποίηση». Μέχρι τώρα βιώναμε τις χειρότερες συνθήκες διαβίωσης, ως πολίτες αυτής της χώρας, εξαιτίας λαθεμένων επιλογών, αποφάσεων και συμπεριφορών, οπότε η διέξοδος μας δείχνει το δρόμο της αναπροσαρμογής όλων αυτών, για να βιώσουμε το παρόν ως την αφετηρία για την επερχόμενη αλλαγή, για την πιο καθαρή ποίηση….
Κι είναι αυτός ο δρόμος, πραγματικά, μονόδρομος!
Εμπρός, λοιπόν, για την Ελλάδα της μεγαλοσύνης, για την ανάκτηση του ελληνικού φιλότιμου και την απαλλαγή της πατρίδας μας από τους παντός είδους καλικάντζαρους…