Πριν από κάποιους αιώνες και μέχρι πριν από μερικά χρόνια, οι άνθρωποι αγωνίζονταν για να πάψει το άδικο να κυριαρχεί στις εργασιακές σχέσεις, να πάψει η εκμετάλλευση του ανθρώπου από άνθρωπο, να καταργηθεί η δουλεία και η καταναγκαστική εργασία, να υπάρξουν στοιχειώδεις ανθρώπινες συνθήκες διαβίωσης σε όλα τα κοινωνικά στρώματα και σε όλους τους λαούς του κόσμου. Οι διεκδικήσεις και οι αγώνες αυτοί ποτίστηκαν ακόμα και με το αίμα των αγωνιζομένων, των εξεγερμένων πληβείων, των αδικημένων και καταπιεσμένων, των πολιτών δεύτερης κατηγορίας, των παιδιών ενός κατώτερου Θεού. Πολλές από τις εξεγέρσεις είχαν αποτέλεσμα, άλλες, όμως, όχι, γιατί ατύχησαν. Πάντως όλες αυτές οι κατακτήσεις που μέχρι μόλις χτες θεωρούνταν αυτονόητα δικαιώματα, προήλθαν από τους αγώνες πολλών συνανθρώπων μας, που έχυσαν τα δάκρυα και το αίμα τους σε άλλες εποχές και σε πολύ δύσκολες περιόδους.
Έτσι, δια πυρός και σιδήρου, φτάσαμε σε κάποιο ανεκτό επίπεδο πολιτισμού και πολλοί ήταν αυτοί που διατείνονταν πως δεν υπήρχε πλέον εκμετάλλευση ανθρώπου από τον άνθρωπο, ούτε ελεύθεροι και δούλοι, και μάλιστα επικαλούνταν νόμους και διατάξεις (ολόκληρο θεσμικό πλαίσιο) που απαγορεύουν και τιμωρούν την εκδήλωση τέτοιων κοινωνικών φαινομένων.
Άλλη, όμως η θεωρία και τα από έδρας μαθήματα και άλλη η σκληρή πραγματικότητα. Μόνον, όποιος δεν έχει αίσθηση αυτής της πραγματικότητας θα μπορούσε να νιώθει ικανοποιημένος από τη λειτουργία του κράτους στα δημοκρατικά καθεστώτα και στα κατεπίφαση δημοκρατικά, που είναι και τα περισσότερα.
Δυστυχώς, ακόμα και στον σύγχρονο κόσμο υπάρχουν χιλιάδες παιδιά θύματα εκμετάλλευσης, χιλιάδες γυναίκες επίσης, υπάρχουν κοινωνικές διακρίσεις, υπάρχουν άνθρωποι πιο ελεύθεροι από κάποιους άλλους στη ζωή και στη σκέψη. Υπάρχουν άνεργοι και πεινασμένοι, άνθρωποι άστεγοι και άρρωστοι δίχως τη στοιχειώδη πρόνοια…
Και πώς να μην υπάρχουν, ειδικά στην πατρίδα μας, σήμερα, που δεν την ορίζουμε, που άλλοι αποφασίζουν για μας, που άλλοι νομοθετούν και επιβάλλουν μέτρα εξαθλίωσης του πληθυσμού, που την Ελλάδα μας την αντιλαμβάνονται ως αποικία και τους Έλληνες ως δουλοπάροικους!
Πώς να μην υπάρχουν, όταν στις ψυχές των περισσοτέρων ηγετών της Ευρώπης δεν υπάρχει ιδεολογικό απόθεμα με ανθρωπιστικό πραγματικό περιεχόμενο!
Πώς να μην υπάρχουν σε μια κοινωνία με τους θεσμούς της να πνέουν τα λοίσθια, να διέρχονται τη σοβαρότερη περίοδο κρίσης, να αμφισβητούνται και να υπονομεύονται.!
Πώς να μην υπάρχουν σε μια κοινωνία, η οποία συγκροτείται σε πολυάνθρωπα σύνολα (μεγαλουπόλεις) και τα άτομα να βυθίζονται στην ανωνυμία, σε μια κοινωνία με μειωμένα αντανακλαστικά κοινωνικού ελέγχου και αμβλυμμένο επικίνδυνα το αίσθημα ευθύνης προς το σύνολο.
Πώς να μην υπάρχουν σε μια κοινωνία από την οποία απουσιάζει η κοινωνική αγωγή, με συνεχώς φθίνοντα τον αυτοέλεγχο των μελών της, με φαινόμενα φαυλότητας και διαφθοράς των ασκούντων την εξουσία. Πώς να μην υπάρχουν σε μια κοινωνία σαν τη σημερινή που απλά παρακολουθεί και καταγράφει τα θύματά της, και μετρά για τις ανάγκες των στατιστικών στοιχείων, όχι μόνο τα εκατομμύρια των ανέργων, αλλά και τις χιλιάδες αυτοκτονίες των μελών της από την απόγνωση και τα αδιέξοδα!
Άνθρωποι και αριθμοί γίνανε ένα!!!
Όλα αυτά και πολλά ακόμα διεγείρουν τα ένστικτα των ανθρώπων, τα οποία με τη σειρά τους καθορίζουν τις επιλογές, τις ενέργειες και τις πράξεις μας, χωρίς ευαισθησία και ανθρωπιά, χωρίς ηθικό βάρος και αξία. Αυτός και αν είναι ο πολιτισμός του παραλόγου !
Σ΄έναν τέτοιο πολιτισμό, η εκμετάλλευση του ανθρώπου από τον άνθρωπο, έχει πολύ ακόμα δρόμο μέχρι να πάψει πραγματικά να υφίσταται.
Αν δεν αλλάξουν οι άνθρωποι, πως θα αλλάξουν οι κοινωνίες ;
Κι αν δεν αλλάξουν οι πολιτικές πως θα στεριώσει η δημοκρατία;
Μόνο με την ανθρωποκεντρική στροφή της πολιτικής και του πολιτισμού θα απαλείψουμε το σημερινό παραλογισμό που αμαυρώνει τα όσα θετικά επιτεύγματα κατέγραψε η ιστορία στην πορεία του χρόνου.
Μόνο με ανθρωπιά η κοινωνία αλλάζει όψη. Εδραιώνεται η δημοκρατία, γίνονται σεβαστά τα ανθρώπινα δικαιώματα, λειτουργούν οι θεσμοί και κατατροπώνονται τα τάγματα εφόδου.
Ας μην καμώνονται οι σημερινοί πολιτικοί άνδρες και γυναίκες της πατρίδας μας πως δεν καταλαβαίνουν που είναι η ρίζα του κακού, ποιες είναι οι συνθήκες που ευνοούν την εκκόλαψη των αυγών του φιδιού και πως θα αντιμετωπίσουν τα σοβαρά προβλήματα, ώστε να ανακτήσει και πάλι ο λαός τη χαμένη του αξιοπρέπεια…….
Δεν υπάρχει άλλοθι για κανέναν πλέον, είτε κυβέρνησε τον τόπο, είτε όχι, όπως δεν υπάρχει και καμιά δικαιολογία για όλους εμάς, που συνεχίζουμε να αρμενίζουμε επειδή ακόμα πιστεύουμε ότι ο γιαλός είναι στραβός!!!